Volmaan – ‘n Gedig

(Ek weet ongelukkig nie wie die prentjie geteken het nie.)

Onafhangende van wat jy mag dink, hierdie gedig is nie oor verlore liefde of enige iets soos dit nie. Ek het die gedig geskryf terwyl ek nog op skool was. Ons was in Mosambiek een vakansie en dit was volmaan die aand. Wanneer mens alleen sit, omsingel deur donker en stilte en die oneindige blou see, kan mens dit nie help om besonders klein te voel terwyl jy sit en verlang na iemand wat jy nie ken nie, en ook waarskynlik nie gaan ontmoet nie. Min dinge is so mooi soos die volmaan wat oor die see verskyn. Ongelukkig was die wolke daai aand van so aard dat ek nie die maan kon sien opkom nie. En dit is bloot waaroor die gedig gaan.

stowwerige silwer
blinkende blou smart
êrens in die grys heelal
blink daar nog ‘n hart

spikkeltjies kwik verduister
swart bome afgebrand
weet ek iemand luister
na die potlood in my hand

swart soutwater in my wonde
berge wolke bo my kop
sand kriewel tussen my tone
mismoedig gee ek op

baie liefde,